Να μας ζήσεις ρε Στάθη......
Ο μη-συμβατικός λόγος είναι ουσιώδες συστατικό του πολιτεύματος - τόσον ο καταγγελτικός όσον κι ο σατιρικός. Ακόμα και η αστοχία του λόγου αυτού μάς διαβεβαιώνει ότι η δημοκρατία λειτουργεί.
Οταν όμως ο καταγγελτικός λόγος (μόνον αυτός, διότι ο σατιρικός ως εκ της φύσεώς του δεν δύναται) γίνεται κυρίαρχος, τότε καλλιεργεί την τυραννίδα. Οταν δε ο λόγος
γίνεται και είναι μόνον καταγγελτικός, διότι αλλοιώς δεν εννοεί εαυτόν ως λόγον, τότε είναι ήδη τυραννικός.
Κανένα πρόβλημα.
«Μοντέρνα τέρατα»...
Ενα πάνελ η χώρα. Θα το έχετε προσέξει.
Ορισμένα πάνελ έχουν το σχήμα θεάτρου...
Κι ορισμένα άλλα αμφιθεάτρου· η αρένα (με μας μέσα και τα θηρία) στη μέση, γύρω-γύρω η πόλις.
Προτιμώ τα πάνελ σε σχήμα θεάτρου (στα αμφιθέατρα το δράμα, οι ρόλοι, το αίμα, τα θύματα, είναι όλα καθαρά και τελειώνουν νωρίς) - στα θέατρα όμως η μίμησις παρατείνεται,
το ζητούμενο ελέγχεται, ο δήμος αγορεύει, οι θεοί παρίστανται
η κορύφωσις, το σασπένς (ενίοτε και η κάθαρσις) παρατάσσονται, προτάσσονται, διακυβεύονται, αντιμάχονται, τελειούνται - υποβάλλουν υποθήκες, καθήκοντα, άθλα.
Μεταφέρετε εαυτούς στην Επίδαυρο.
Το πάνελ απλωμένο στις κερκίδες.
Ψηλά αριστερά ο Πικραμένος και Κακός. Ο Χολερικός. Αυτός που όλους έχει έρθει να κρίνει· και κυρίως τους ομοτέχνους του. Ολίγον προγναθικός. Τόσον όσον για να φανερώνει την ανάγκη του να δαγκώσει.
Πιο κάτω ο Βλαξ και ο Ξερόλας. Περί όλων θορυβούν. Με κροκάνες. Με μανία χτυπούν σαν ταμπούρλα τα ξόανα που κουβαλούν, τα κούφια τους λόγια να ακουστούν.
Πιο κάτω ακόμα, προς το κέντρο, κοντά στη σκηνή, με το κουστουμάκι του σεμνά φορεμένο σαν το ιμάτιο του Διογένη του Κυνικού, κρυμμένος πίσω απ' τα γυαλάκια του ο Θυμόσοφος πλην όμως Κοινότοπος που σαν φιλόσοφος θα αποφανθεί· αυτάρεσκα κι επιβάλλοντας την προσήκουσα προσοχή, με παύσεις, με κραυγές, με θεατρινισμούς νάρκισσου σε καφενέ θα επιβληθεί.
Δίπλα του, χοντρούλης και πρόσχαρος ο Ραγιάς Ολων των Αφεντάδων. Σ' όλους έχει προσφέρει τις υπηρεσίες του αυτός, τη γνώμη του, την υπογραφή του, τη ράχη του, το μέτωπό του.
Στο κέντρο, απέναντι απ' τον Θίασο τον Πρωταγωνιστή, ο Τάχα Ρηξικέλευθος κι Επαναστάτης. Ο Κάργας, ο Ολαγιαολακουφάλες Ρήτωρ. Αυτός που όλα τα σφάζει, όλα τα προδίδει, όλα τα μασάει -με όλα συγκινείται, όλα τα συγχωρεί (εκτός από τα ασυγχώρητα) - μεγάλη πουτάνα η ζωή κι αυτός ένας Ηρωας. (Οπωσδήποτε ο τελευταίος). Ολοι ύστερα στο καφενείο τον διαβεβαιώνουν ότι τα είπε ωραία, σωστός Κοριολανός...
Δίπλα του, συνεπαρμένη, δουλική, ξετρελαμένη, η κυρία Ανερμάτιστη. Ολα για αυτήν θα μπορούσαν στη ζωή να έχουν μιάν ευτυχή κατάληξη, αν δεν παρενέβαιναν ατυχείς εξελίξεις...
Πίσω της μονίμως τής την σπάνε ο Υστερικός και ο Στρίγγλας, όλοι μια ομάδα «μοντέρνα τέρατα», ο Ψηφοθήρας Πολιτικός που κάνει την περατζάδα του, ο μαλάκας που ήρθε για Θύτης και τον έκαναν Θύμα, ο Γκαίη Που Τραγουδάει τα Σκυλάδικα, ένας συρφετός φρόκαλα απλωμένος στην κερκίδα που ανυπομονεί να μιλήσει, νομίζει ότι ακούει, και σαλεύει στον ρυθμό της μπακέτας του Πρωταγωνιστή. Που θυμώνει μαζί τους. Τους πτύει, τους προσβάλλει, τους προπηλακίζει, τους εξηγεί, τους νουθετεί, τους βαράει παλαμάκια, εξαγριώνεται, τους ηρεμεί, τους καλοπιάνει, τους κολακεύει και δίδει τον λόγο (όταν δεν τον παίρνει μόνος του) στον πανταχού παρόντα Γλείφτη - δίνουν τότε όλοι ο ένας στον άλλον μια δεύτερη ευκαιρία κι όλοι μαζί επιτρέπουν απ' τις κερκίδες στον λόγο να υψωθεί από τη σκηνή και ευοί ευάν επιτέλους στο Εφετείο η παρόλα να δικαιωθεί.
Λόγος περί όλων και επί τα πάντα καταγγελτικός. Τόσον καταγγελτικός που να νομιμοποιεί από χέρι τον όποιον αντίλογο. Αυλαία.
Δεν φταίει όμως μόνον ο Θίασος ο Πρωταγωνιστής. Ούτε τα Μοντέρνα Τέρατα, οι κομπάρσοι της κερκίδας. Ούτε άλλωστε εμείς που τους κρίνουμε τόσον αυστηρά είμαστε αμωμοι.
Οι πολιτικοί είναι που εκχώρησαν τη δύναμή τους στους Μουμουέδες, ο λαός είναι που έχει αφήσει τους Δυνατούς να του κάνουν τη ζωή τσίρκο.
Ο λαός είναι που εκτός από Κωστάκη και Γιωργάκη άμα ζορίζεται διαλέγει κι ολίγον Βισσοβανδή να πάνε τα φαρμάκια (που τον ποτίζουν οι νταβατζήδες) κάτω...